در این توپولوژی از یک وسیله مرکزی برای کابل کشی استفاده می شود که هاب یا تمرکزدهنده (conectrator) نامیده می شود. در یک شبکه ستاره ای هر یک از کامپیوترها توسط یک کابل مجزا به هاب متصل می شوند. اغلب LAN های اترنتی امروزی و بسیاری از LANهایی که از پروتکل های دیگری استفاده می کنند، از توپولوژی ستاره ای بهره می برند.
LANهای ستاره ای می توانند از چندین نوع کابل متفاوت، که شامل کابل های فیبر نوری و زوج مارپیچ می شوند، استفاده کنند.
کابل های زوج مارپیچ بدون شیلد UTP که در اغلب LANهای اترنتی استفاده می شود، معمولا بصورت توپولوژی ستاره ای نصب می شوند. از نظر عملکرد، یک شبکه ستاره ای همانند یک شبکه باس از یک رسانه شبکه مشترک استفاده می کند. در واقع اگر چه هر کامپیوتر با کابل خود به هاب وصل می شود، اما هاب هر سیگنال را که دریافت می کند روی تمام پورت های خود پخش می کند و بدین صورت سیگنالی که یک کامپیوتر می فرستد، توسط تمام کامپیوترهای دیگر موجود روی LAN دریافت می شود.
اولین مزیت و ویژگی توپولوژی ستاره ای اینست که به دلیل اینکه هر کامپیوتر با کابل جداگانه ای به هاب متصل می شود، تحمل خطا در چنین شبکه هایی بالاتر است و اگر یک کابل یا کانکتور دچار مشکل شود، فقط کامپیوتری که با آن کابل یا کانکتور به هاب متصل است تحت تاثیر قرار می گیرد. عیب این توپولوژی در نیاز به سخت افزار اضافی، یعنی هاب، می باشد و اگر هاب دچار اشکال شود، کل شبکه مختل می شود. بنابراین چنین مشکلی به ندرت بوجود می آید چون هاب ها دستگاههای ساده ای هستند و معمولا در محفظه های محافظت شده ای نگهداری می شوند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: